16.

How I wish, how I wish you were here.
We're just two lost souls
Swimming in a fish bow.

  

   Frank znów wrócił do Gun. Nie miał pojęcia dlaczego akurat tam, ale gdzieś musiał iść, musiał jeść, pić, spać. Pić przede wszystkim. Nie, wcale nie musiał tego robić. Mógł równie dobrze umrzeć. Bo co go tutaj trzymało? Matka, która ma go gdzieś? Ojciec, którego nie ma? Przyjaciele, którzy nagle się rozeszli, rozjechali? Mieszkanie, które kiedyś przez przypadek spalił? Szkoła, której nigdy nie ukończył? Był nieudacznikiem.

   Chłopak siedział na zniszczonym fotelu i beznamiętnym wzrokiem wpatrywał się w kufel piwa stojący przed nim. Drobne, przezroczyste bąbelki brnęły prędko ku górze niknąc w białej pianie. Napój życia, pomyślał i upił spory łyk. Tłumaczył sobie, że Gerardowi będzie lepiej. Jego narzeczona na pewno go kocha i chce dla niego jak najlepiej. To on, Frank, stanowił tutaj problem. I problemem pozostanie do końca, więc lepiej sam się usunie. Zejdzie im z drogi i pozwoli, by odnaleźli swoje szczęście.

   Każde wspomnienie sprawiało mu ból. Być może miał go w sobie zbyt dużo. Te wszystkie zdarzenia z przeszłości, rozwód rodziców, śmierć ojca, apodyktyczna matka, więzienie, strzelanina pod motelem… Czuł, że w jego wnętrzu to wszystko się rozlewa i zatruwa go. Niczym kwas niszczy powoli jego płuca, mięśnie, serce. Aż stanie się pozbawionym chęci do życia, sflaczałym i gnuśniejącym obywatelem Stanów Zjednoczonych niezdolnym, by kochać. Zresztą, kto chciałby go pokochać. Kto oprócz Gerarda, byłby w stanie żywić do niego jakiekolwiek pozytywne uczucia? Gerard... Kto stał za tym postrzałem? Napastnicy uciekli zaraz po naciśnięciu na spust. A on był zbyt zajęty ratowaniem Gee, żeby za nimi biec. Zresztą i tak pewnie nie dałby im rady... Miał nadzieje, że policja zajmie się całą tą sprawą. Podejrzewał, że ten zamach był powiązany ze śledztwem. Nie było innego wyjaśnienia.

   Upił kolejny łyk i pozwolił, by drobna, przezroczysta łza spłynęła po jego policzku. Zniknęła gdzieś w dwudniowym zaroście, jednak smutek w jego oczach pozostał. Nie mógł skupić się na niczym innym jak tylko na rozdrapywaniu ran. Czuł się tym wszystkim przytłoczony. Był brudny, zraniony, wzgardzony, oszukany i samotny. Tak cholernie samotny. Miał wrażenie, że serce rozpada mu się na miliony kawałków. Zaraz po tym cholernym kwasie, który niszczył go wewnętrznie. Nigdy nienawidził chemii.

- Frank? – usłyszał nad sobą znajomy głos. Uniósł wzrok i zobaczył Mary. Swoją dawną dziewczynę. Mary…

- Mary? – podniósł się nie mogąc uwierzyć własnym oczom.

- Tak, to ja. – Odpowiedziała mu i uśmiechnęła się jak to zwykła robić kilka lat temu.

   Frank nie mógł wydusić z siebie słowa. Nie mógł uwierzyć, że ją widzi. W takim stroju, w takim stanie, po tym wszystkim co się stało. Po tym wszystkim co razem przeszli… Nie zależało mu na niej. Nigdy. Nigdy mu na niej nie zależało. Była tylko dodatkiem do jego marnej egzystencji. I dobrze, że wyjechała. Ułożyła sobie życie. Ale teraz, kiedy ją zobaczył po latach uświadomił sobie jak bardzo za nią tęsknił. Zmieniła się. I to bardzo. Skróciła swe brązowe włosy mniej więcej na wysokość ramion. Kręciły się teraz zalotnie. Zrezygnowała z mocnego makijażu. Nosiła się też bardziej elegancko... Nie pasowała już do Gun. Jednak mimo to w jej zielonych oczach wciąż tlił się ten sam błysk. I po tym wiedział, że to wciąż jego dawna Mary.

- Nie przywitasz się ze mną? – zapytała uśmiechając się niepewnie.

Oniemiały chłopak uścisnął jej dłoń lecz dziewczyna przyciągnęła go do siebie. Ten śmiały gest nieco go zaskoczył, jednak uświadomił mu także, iż ich relacja pozostała niezmieniona. Wciąż można było nazwać ich przyjaciółmi.

- Co ty tutaj robisz wariatko? - zapytał, kiedy już oderwali się od siebie. 

- Przyjechałam. - Wzruszyła ramionami. - Chciałam odwiedzić stare śmieci. - Dodała rozglądając się wokoło.

- Nic się nie zmieniło, co? - zagadnął Frank. - Chodź, siadaj. - wskazał ręką na wolne kanapy. - Zaproponowałby ci coś do picia, ale nie wiem jakie trunki teraz preferujesz...

- Frank, to wciąż ja. - Popatrzyła na niego jak na idiotę. - Dwa piwa proszę! - krzyknęła w stronę kelnerki.

   O tej porze w Gun ludzi było niewiele. Nic dziwnego, dochodziła siódma rano. Wszyscy odsypiali całonocne imprezy, prostytutki kasowały właśnie klientów. Bar był praktycznie opustoszały. Gdzieniegdzie jakaś para splatała swe losy w szalonym tańcu języków.

- Powiedz mi Mary, jak ci się żyje w wielkim świecie? - zapytał upijając łyk chłodnego napoju.

- Jest cudownie. - Odparła. - Carl jest niesamowity. Wszyscy tutaj myślą pewnie, że poleciałam na jego kasę. Ale wiesz co stary przyjacielu, pieprzyłabym się z nim nawet gdyby był biedakiem. - Cała Mary. Dosadna aż do bólu. - Kocham go. Nieważne, że jest starszy. To dojrzały, świadomy siebie mężczyzna. I wiem też, że on kocha mnie. - Uśmiechnęła się pod nosem.

   Frank poczuł silne szarpnięcie w klatce piersiowej. Jego miłość... Co z jego miłością? Przez chwilę nie mógł płynnie oddychać. Nie wiedział co zrobić. Miał przed oczami pięknego, nagiego Gerarda. Ich splecione dłonie... Czuł jego zapach i pragnął poczuć go znów. A później usłyszał strzał. W jego głowie pojawiła się Katelyn... Zadrżał na samo wspomnienie tej poniżającej rozmowy. I serce szarpnęło znów w geście desperacji, kiedy uświadomił sobie, że przegrał. Przegrał swą miłość. Nie wie czy Gee przeżyje. Nie wie czy jeszcze kiedykolwiek coś powie, będzie sprawny... Nie wie czy będzie szczęśliwy. On, Frank, teraz już się nie liczył. Jego istnienie zostało zepchnięte na drugi plan. W jego myślach funkcjonował tylko Gerard. Jego ukochany.

- Frankie, wszystko dobrze? - usłyszał zaniepokojony głos Mary.

Frankie... Gee tak na niego mówił. Bach, kolejna wyrwa w sercu.

- Tak. - Wydusił. - Jest okej. - Przełknął ślinę starając się zapanować nad swymi emocjami. Najchętniej uciekłby gdzie pieprz rośnie. Jednak nie wiedział Mary od tak dawna. Nie chciał dać poznać po sobie, że coś jest nie tak. Zainteresowała by się tym... A to nie wskazane. - Powiedz mi, jak się poznaliście. - Rzekł sięgając po kufel.

- Zamówił mnie na telefon. - Rzuciła lekko. - Pracowałam wtedy dla jakiegoś byle alfonsika, który non stop zalegał z kasą. W ogóle w tym jego burdelu panował straszny chaos. Pracowałyśmy z mężczyznami, rozumiesz? - pokręciła lekko głową.

- Potworne. - Mruknął Frank.

- Dokładnie. - Mary przewróciła oczami. - Jedynym plusem było to, że znalazłam tam jednego spoko kolesia. - Upiła łyk chłodnego piwa. - Paul naprawdę starał się mi pomóc.

W głowie Franka coś zaskoczyło. Paul? Dobrze usłyszał?

- Czekaj, czekaj... Jak miał na nazwisko ten Paul? - zapytał.

- Scrouch. - Odparła. - A co?

Serce Franka zabiło mocniej. A niech mnie!, krzyczał jego mózg.

- Nie wierze... - szepnął do siebie.

- Co takiego? Frankie? - Mary spojrzała na niego zaniepokojona.

- Opowiedz mi o nim coś więcej. - Poprosił.

- Doobrze. - Dziewczyna zgodziła się niepewnie. - No więc Paul Scrouch pochodził z Iowa. Mieszkał tam z ojcem na starej fermie i rzecz jasna – był gejem. Pewnego dnia odważył się i powiedział o tym staremu, a ten stłukł go na kwaśne jabłko. Senior Scrouch nie akceptował odmienności syna. No więc Pauly postanowił, że ucieknie. I tak zrobił. Tułał się po różnych stanach, aż trafił do Newark. Nie trudno się domyślić, że nie miał zbyt wielu pieniędzy. Tak jak wszyscy tutaj. - Omiotła wzrokiem Gun. - Więc zaczął pracować jako męska dziwka. Był mimo wszystko ostro popieprzony, ponieważ sprawiało mu to przyjemność. - Wzdrygnęła się. - Ale pomagał mi. Był swego rodzaju przyjacielem.

   Mózg Franka przetrawiał te wszystkie informacje bardzo szybko. Nie mógł uwierzyć, że tak szybko dotarł do Paula Scroucha. Musiał połączyć wszystkie wiadomości w jedną całość. Byli z Gerardem bardzo blisko. Boże... Gerard. Nagle wszystko stało się jasne. W całym tym amoku, bólu i cierpieniu, w myślach o ukochanym zapomniał tak właściwie czego od jakiegoś czasu chcieli. Chcieli siebie. I Frank był pewien, że jego miłość również tego pragnęła. Nie mógł odpuścić, nie mógł go zostawić. Będzie walczył. Ze sobą, ze swoją przeszłością, z Katelyn. Z każdym kolejnym demonem próbującym zniszczyć to, co im pozostało. Wciąż był zrozpaczony. Wciąż z tyłu głowy tliła się ta cholerna niepewność. Jednak musiał żyć. Dla niego. A jeśli on nie przeżyje... Frank zakończy walkę. I sam także odejdzie. To było takie naturalne. Tak logiczne w tym nielogicznym świecie. Po raz pierwszy od bardzo dawna miał cel. Miał cel i wiedział po co żyje.

- I co było dalej? - zapytał z podekscytowaniem.

- Ja poznałam Carla. Nasza znajomość się rozwijała, a Paul nie wiedział co ma ze sobą zrobić. Pewnej nocy, kiedy razem siedzieliśmy w Gun podszedł do nas Mason. - Frank nie wierzył we własne szczęście. - Zaproponował nam pracę. Wstępnie się zgodziliśmy. Ja jednak wkrótce potem wyjechałam. A Paul przystał na jego propozycję. Z tego co pisał jego życie poprawiło się. Odwiedził mnie nawet niedawno. - Dodała.

- Kiedy to było? - dopytywał Frank.

- Bo ja wiem... Może dwa tygodnie temu. Miał jakieś zlecenie, ale z kimś się tam zamienił. Było to bardzo miłe. - Dziewczyną sięgnęła do swej markowej torebki i wyciągnęła z niej paczkę cienkich papierosów. Włożyła jednego do ust i przysunęła bliżej zapalniczkę. Nacisnęła na pstryczek i jasny ogień powędrował w stronę tytoniu. Biały dym rozszedł się wokół nich. - Chcesz? - wyciągnęła paczuszkę w stronę oniemiałego Franka.

- Nie... dzięki. - Odparł stłumionym głosem. - Możesz podać mi numer do tego Paula? - zapytał.

Mary spojrzała na niego podejrzliwie.

- A co on cię tak zainteresował?

- Myślę, że coś nas łączy. - Odparł zagadkowo chłopak.

- Okeej... - Dziewczyna sięgnęła po komórkę. - Zapisz sobie w telefonie. - To powiedziawszy podała mu swojego Black Berry.

- Mary, ja nie mam telefonu. - Mruknął cicho Frank.

- Oj. - Kobieta była mocno zaskoczona. Nie mówiąc już nic, wzięła w dłoń skórzany notesik oraz pozłacany długopis i odręcznie zapisała na małej karteczce numer Scroucha. - Proszę.

- Dzięki. - Chłopak wziął od niej świstek i schował go głęboko do kieszeni. - Muszę już lecieć. - Pociągnął kilka łyków z kufla.

- Już? - dziewczyna była zawiedziona. - Nawet nie wiem co u ciebie słychać...

- Przepraszam. U mnie jak zwykle. Totalny chaos. Ale znalazłem chyba jakiś cel w tym całym bagnie. - Uśmiechnął się lekko pod nosem. - Bardzo mi pomogłaś. - Ucałował ją w idealny policzek.

- Jesteś niemożliwy Frankie! - krzyknęła za oddalającym się chłopakiem.

   Kryminalista wybiegł z baru. W głowie szumiało mu od natłoku informacji. Nie wiedział od czego zacząć. Podekscytowany, drżącą ręką wyciągnął kartkę z kieszeni. Zagryzł wargę przyglądając się szeregowi cyfr. Myślał intensywnie. Nie mógł iść z tym na komendę. Nie stawił się wczoraj w areszcie, na pewno go szukają. Komendant chyba też za nim nie przepadał. Poprowadzić to wszystko na własną rękę? Ryzykowne, tym bardziej, że nie miał żadnego zabezpieczenia, funduszy, ani nawet broni. Tak bardzo chciał poradzić się Gerarda. Jednak ten leżał nieprzytomny w szpitalu. Niewidzialne łańcuchy ścisnęły jego serce. Chyba najpierw pójdzie odwiedzić ukochanego. Może tej lafiryndy tam nie będzie...

Idąc zlodowaciałym chodnikiem zreflektował się, że na ulicach jest puściutko. Dziwne... Żadnego samochodu? Dochodziła już ósma rano... Spojrzał na elektroniczny informator wiszący nad przystankiem autobusowym. Odczytał datę i nagle wszystko stało się jasne. Dwudziesty piąty grudnia. Boże narodzenie.

- Wesołych świąt Frankie. - Szepnął sam do siebie.